In de katholieke kerk spreken we soms graag over onszelf als de Familia Dei, de familie van God. Als we ‘s zondags bij elkaar komen in Gods huis om Hem en elkaar te ontmoeten en samen te vieren, worden we “broeders en zusters” genoemd, en God noemen we onze Vader. We zijn familie, en met dat woord drukken we uit dat we emotioneel betrokken zijn op elkaar- Geestverwanten en zielsverwanten.In januari zijn we altijd in een wat wijdere kring betrokken op onze familieleden. Het is de maand van de Gebedsweek voor de eenheid van de christenen, met overal oecumenische vieringen.
We vieren samen met onze broers en zussen van andere kerken. Januari is ook de maand, waarin pastores en vrijwilligers beginnen na te denken over de invulling van de Vastenactie, die ons elk jaar weer in nauwer contact brengt met onze katholieke familieleden in andere werelddelen. En dit jaar beleven we bovendien de eerste maand, waarin we als parochianen van verschillende locaties de familiebanden hebben verstevigd doordat we samen de ene Zalige Titus Brandsmaparochie zijn geworden.
Ik kom zelf uit een hele kleine familie, en ik vind het altijd heel mooi dat ik zo’n grote familie heb als gelovige. Maar de vraag is natuurlijk, hoe betrokken je nu eigenlijk bent op elkaar. Er is veel verschil in de intensiteit waarin familieleden met elkaar optrekken en de verwantschap die ze ervaren. Onze Afrikaanse of Aziatische familie komen we maar heel af en toe tegen, al zijn er parochianen die de verhalen van daar aan ons kunnen vertellen. Onze medechristenen uit de protestantse kerken komen we alle dagen tegen, in de straten van onze steden en dorpen; maar als het over het geloof op zich gaat, vieren we meestal los van elkaar. En voor onze nieuwe parochie?
Hoe zullen we dat eens doen, met onze banden? Je kunt heel goede familie van elkaar zijn zonder de deur bij elkaar plat te lopen, maar je moet toch tenminste bekenden van elkaar blijven, anders “heb” je uiteindelijk steeds minder met elkaar. In de huiselijke kring denk ik daar de laatste tijd veel over na, met de kinderen bijna de deur uit en onze ouders, die steeds ouder worden. Ik realiseer me hoe bijzonder het is dat iedereen er is, en wil daar graag van genieten. En af en toe een handje toesteken, natuurlijk.
Op 23 februari gaan we een geboortefeest vieren - onze nulde verjaardag als Zalige Titus Brandsmaparochie. Ik hoop, dat we een mooi feestje kunnen vieren. Dat onze contacten wat intensiever zullen worden, dat er nog heel lang veel te genieten valt van iedereen die er is, en dat we elkaar een handje toe gaan steken als dat nodig is. En dat een wijde kring van mensen om ons daarvan mag profiteren – we zijn uiteindelijk alle 7 miljard wereldbewoners kinderen van één God.
pastor Nelleke ten Wolde-Hijwegen.
